Parafia św. Teresy Benedykty od Krzyża

Kościół św. Jakuba Apostoła Starszego w Lubszy

Kościół Świętego Jakuba Starszego Apostoła w Lubszy - murowana świątynia w Lubszy, wzniesiona w II połowie XIV w. lub na przełomie wieków XIV i XV, na miejscu drewnianego. Został on wzniesiony z kamienia pochodzącego z głazów narzutowych, które pozostawił wycofujący się lodowiec. Cały kościół, prócz wieży został otynkowany. Kościół jest orientowany. Zbudowany został w stylu gotyckim z cechami renesansowymi, które zostały wprowadzone w późniejszym czasie. Pierwotnie cały dach pokryty był gontami. Teren kościoła w 1827 r. powiększono o nowy cmentarz.

Kościół św. Anny w Lublińcu

Kościół pod wezwaniem św. Anny w Lublińcu wzniesiony został w 1653 roku na ówczesnym przedmieściu. Jego fundatorem był właściciel dóbr lublinieckich, Andrzej Cellary. Świątynia została zbudowana na zrąb, jest jednonawowa, z dachem pokrytym gontem. Wnętrze zaprojektowane zostało w stylu barokowym.

Ośrodek Kultury i Edukacji Kulturalnej "U Myrcika"

Ośrodek powstał z inicjatywy Jana Myrcika, w oparciu o jego zbiory dotyczące historii Ziemi Śląskiej, ze szczególnym uwzględnieniem terenów znajdujących się na mapie powiatu lublinieckiego. Ośrodek mieści się w czterech pomieszczeniach prywatnych właściciela.

Uroczyste otwarcie Ośrodka - z udziałem wielu znanych osobistości ze świata kultury i nauki a także środków przekazu - miało miejsce 3 maja 2001 roku. Ośrodek Prowadzi „Księgę Gości", w której znajduje się około dwa tysiące pochlebnych wpisów.

Przed Ośrodkiem znajduje się wielka gablota reklamowa, w której ukazane jest piękno Gminy Koszęcin i Powiatu Lublinieckiego.

We wrześniu 2008 roku odsłonięto przy muzeum interesujący i dużych rozmiarów pomnik poświęcony 370 poległym na różnych wojnach Koszęcinianom.

Parafia pw. Świętej Trójcy w Koszęcinie

Parafia rzymskokatolicka św. Wawrzyńca

Miejscowość Kochanowice należała wcześniej do parafii Lubecko. W 1785 roku utworzono  lokalię  w  Lisowie, do  której  przyłączono  również  Kochanowice. W latach 1812–1815 właściciel Kochanowic, Sylwiusz von Aulock, uczestniczył w kampanii wojennej Prus przeciwko wojskom napoleońskim. Szlachcic uczynił wówczas ślub, że jeśli powróci szczęśliwie do domu, wybuduje z własnych środków kościół w Kochanowicach. Kamień węgielny pod kościół wmurowano 12 marca 1822 roku, a już we wrześniu 1823 roku umieszczono kulę na wieży kościoła. Świątynia jest obiektem późnoklasycystycznym, wybudowanym w stylu empire,   a jej poświęcenie miało miejsce 5 października 1823 roku. W tym samym roku przeniesiono siedzibę dotychczasowej lokalii z Lisowa do Kochanowic, a jej pierwszym  duszpasterzem  został  ks.  Johann  Bernhard.  Elementy wyposażenia kościoła pochodzą od różnych  darczyńców.  Obraz  św.  Wawrzyńca  podarował ks. Schmidt z Nysy, obraz Matki Boskiej Częstochowskiej ufundował zarządca majątku w Kochanowicach – Jakub Graca, a figury św. Sebastiana i św. Rocha podarował ks. Jan Wieczorek z Lubecka.

Kościół p.w. św. Jadwigi w Jeżowej

Od połowy XVII wieku przez kolejne trzy stulecia jeżowianie należeli do parafii w Sierakowie, a jeszcze wcześniej do Lubecka. Proboszczom lubeckim i sierakowskim świadczyli snopowe – inaczej dziesięcinę, znaną też tutaj jako podatek kościelny w pieniądzu i zbożu. Czynili tak do roku 1871, kiedy razem z mieszkańcami Sierakowa, Molnej, Wędziny i Panoszowa wykupili swoje zobowiązanie za ogólną sumę 1280 talarów. Zgodnie z urzędowym cennikiem (nie było „co łaska”) płacili również za różnorodne czynności duszpasterskie np. od chrztu 4 srebrne grosze czyli czeskie, od ślubu drugiej klasy 1 talar (ok. 32 grosze), od pogrzebu trzeciej klasy – 15, czwartej – 6 czeskich (połowa XVIII wieku). Parafianie przekazywali też kościołowi pieniądze w formie tzw. Fundacji, czyli kwot podlegających normalnemu oprocentowaniu, z czego ksiądz otrzymując pewną część zobowiązany był odprawić określoną ilość mszy.

Kościół p.w. św. Krzyża w Zborowskiem

Panoramę wsi wieńczy neobarokowy kościół parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego  wybudowany w latach 1922-1923. Pod przewodnictwem miejscowego Proboszcza parafianie podejmują wiele inicjatyw służących odnowie wsi oraz zachowaniu dziedzictwa kulturowego historycznego miejscowości. Duża część tych działań np. obchody tradycyjnych świąt, dożynki wiejskie, realizowana jest na terenie otaczającym Kościół Parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego, a część  również w samym kościele. Z tego punktu widzenia kościół i otaczający go teren posiadają szczególne znaczenie dla zaspokajania potrzeb społeczno-duchowych mieszkańców wsi Zborowskie. Ze względu na cechy funkcjonalno-przestrzenne  terenu, na którym znajduje się kościółek jak i sam zabytkowy charakter tej świątyni i kościół i teren mogą w jeszcze większym stopniu realizować potrzeby lokalnej społeczności. 

Kościół p.w. św. Urbana w Wędzinie

Kościół p.w. św. Urbana w Wędzinie jest obiektem nowym, wybudowanym przed kilku lat, w nowym miejscu przy ulicy Lompy w Wędzinie. W miejscu gdzie znajdował się już nieistniejący  budynek kościoła znajduje się przepiękna kapliczka z krzyżem w centralnej części.

Kościół pw. św. Jana Nepomucena w Sierakowie Śląskim

Kościółek ten zbudowany z własnych funduszy proboszcza bez udziału patrona, był bardzo skromny, ubogi i maleńki. Ze swą bardzo niska powałą, jednym tylko okienkiem był on raczej wg słów wizytatora (1811) bardziej podobny do więzienia niż do kaplicy. Mieściło się w nim najwyżej 30 osób. Kapliczkę zdobiła jedynie mała wieżyczka z zawieszoną w niej sygnaturką. Brak stałego źródła na pokrycie kosztów remontów i konserwacji dał się kapliczce dotkliwie we znaki. O większych remontach względnie nowych nabytkach w ogóle nie mogło być mowy, a stary inwentarz z biegiem czasu prawie, że nie nadawał się już w ogóle do użytku. W roku 1818 budynek poddano gruntownemu remontowi. Wyklejono na nowo ściany, dano nową podłogę i dach, a w roku 1821 nową podmurówkę. Nową murowaną kaplicę wybudowano w roku 1870. Tak jak poprzednio nadano nowej kaplicy św. Jana Nepomucena za patrona. W związku z rozrastającą się coraz to bardziej parafia, kapliczka wnet okazała się za mała. Proboszcz Wick zabrał się więc do jej rozbudowy i w roku 1904 nowa budowla, stojąca do dziś dnia została ukończona. W roku 2003 została gruntownie odremontowana, dzięki staraniom obecnego proboszcza ks. Marcina Kulisza.