Kościół pod wezwaniem św. Anny w Lublińcu wzniesiony został w 1653 roku na ówczesnym przedmieściu. Jego fundatorem był właściciel dóbr lublinieckich, Andrzej Cellary. Świątynia została zbudowana na zrąb, jest jednonawowa, z dachem pokrytym gontem. Wnętrze zaprojektowane zostało w stylu barokowym.

W połowie XVII wieku prawie cały Lubliniec ucierpiał w wyniku olbrzymiego pożaru. Wśród ocalałych budynków znalazł się murowany kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja, z kaplicą rodzinną właścicieli tutejszego majątku – Cellarych. Mimo tego hrabia Andrzej Cellary zdecydował się na wystawienie kolejnego kościoła, tuż poza granicami miasta. W 1653 roku, w miejscu zwanym później Przedmieściem św. Anny, stanął niewielki, drewniany kościółek, który gromadził hrabiowską rodzinę na coniedzielnej mszy świętej. Po śmierci fundatora, jego syn, Jan Ferdynand, zaglądał do świątyni znacznie rzadziej. W XIX stuleciu kościółek użytkowali również protestanci. W latach 30. ubiegłego wieku budynek był już w dużym stopniu zniszczony i po uznaniu go za zabytek, został zamknięty. Remont w latach 50. uchronił kościół przed rozbiórką. Na ratunek zabytkowej świątyni pospieszyli wierni z parafii św. Mikołaja, którzy powołali do życia „Fundację św. Anny”. Po zebraniu środków finansowych budowlę rozebrano i złożono na nowo (w latach 1996-2004). W lipcu 2005 roku nową świątynię poświęcono.

Kościół jest orientowany a typową konstrukcję wieńcową posadowiono na ceglanej podmurówce. Prostokątna nawa kończy się trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Od strony zachodniej znajduje się nieduża kruchta, a od północnej – zakrystia. Dach dwuspadowy obity został gontem. Sygnaturkę umieszczono w sześciobocznej wieżyczce z latarnią zwieńczoną ostrosłupowym hełmem. We wnętrzu, nakrytym płaskim stropem, znajdziemy barokowe wyposażenie. W ołtarzu głównym wisi XVII-wieczny obraz św. Anny, a po bokach stoją figury czterech ewangelistów, z tego samego okresu. Na ołtarzu widnieje również herb Cellarych.