Pierwsze wzmianki o parafii w Lubszy pochodzą z 1374 roku i związane są z poborem świętopietrza. Pierwszy kościół zbudowany na przełomie XIV i XV wieku spłonął albo w czasie wojen husyckich albo w okresie wojny między Władysławem Jagiełłą a skięciem Władysławem Opolczykiem. Następny kościół murowany powstał prawdopodobnie w połowie XV wieku. Jego fundatorem był Piotr z Lubszy, właściciel tutejszych dóbr.

W okresie reformacji właścicielami wsi zostają Kamiencowie, zagorzali protestanci. Wobec tego kościół staje się świątynią protestantów. Następny właściciel lubszeckich dóbr i kościoła, Baltazar Frankenberk, również protestant, początkowo odmówił oddania obiektu w ręce księży, pomimo edyktu królewskiego informującego o nakazie zwrotu kościołowi katolikom. W końcu jednak ustąpił i komisja kościelna w 1629 roku przejęła świątynię. Jednak ze względu na znaczny stopień zniszczeń nie mogła ona od razu spełniać swojej funkcji prawdopodobnie aż do roku 1661, kiedy to proboszczem został mianowany ks. Nowakowic. Wizytacja kościelna z 1720 roku podaje, że kościół jest murowany, kryty gontem, wewnątrz cztery ołtarze, jeden główny murowany św. Jakuba i trzy boczne drewniane przedstawiające Najświętszą Marię Pannę, św. Antoniego Padewskiego i św. Wojciecha.

Przy kościele cmentarz otoczony murem. Jednak w latach następnych stan kościoła uległ pogorszeniu i wymagał prac remontowych. W latach 1764-69 naprawiono dach, w 1769 roku wyremontowano również wnętrze. Rok Później naprawiono mury i odbudowano wieżę. W 1773 roku odrestaurowano ołtarze. W związku z rozwojem parafii postanowiono rozbudować kościół. Kamień węgielny pod nową część wmurowano w 1829 roku. Na początku XX weku ponownie postanowiono rozbudować świątynię ze względu na wzrost liczby mieszkańców. Przez wiele lat nie udawało się rozpocząć tego przedsięwzięcia. Dopiero w 1930 roku na podstawie projektu arch. Jana Biasiona udało się rozpocząć budowę. W miejsce kaplicy św. Antoniego dostawiono transept nowego jedno nawowego kościoła, łącząc je przez usunięcie niemal całej ściany północnej starej nawy, która w ten sposób stała się południowym ramieniem transeptu nowego kościoła. Dawną emporę chóru muzycznego usunięto a wejście do niej zamurowano likwidując zewnętrzne schody. W tym samym 1930 roku prace zakończono i kościół poświęcono.   W 1934r. dawne prezbiterium starego kościoła zamieniono na zakrystię.

Bryła budynku jest zwarta niesymetryczna, prostopadłościenna, nakryta dachami dwu i trójspadowymi z pokryciem wykonanym  z dachówki ceramicznej. Kościół  jednokondygnacyjny, orientowany, posiadający wieżę czteroboczną, a w górnej części ośmioboczną, najpewniej dobudowana w 1823 roku. W dolnej części widoczne są ślady boniowania  w tynku. Budynek posiada cechy gotycko-renesansowe zniekształcone przez późniejsze rozbudowy. Wyposażenie wnętrza pochodzi z różnych okresów: gotyk, barok, neobarok, część natomiast nie posiada określonych cech stylowych. Obiekt cały czas jest użytkowany, utrzymany w znakomitym stanie. Zarówno sam budynek jak i wyposażenie oraz rozległy teren całego zespołu z domem parafialnym i plebanią utrzymany jest modelowo.