Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1347 i 1490 roku, choć parafia istnieje od XIII wieku. Jeszcze w 1569 roku kościół był drewniany, kryty gontem wspomina się również o belkach i drewnie użytym do naprawy. Na początku XVII wieku, w latach 1607-1608 na miejscu starego drewnianego zbudowano nowy kościół murowany, z wykorzystaniem pozostałości po starej budowli. Przebudowany w 1756 roku, uległ spaleniu w 1789 roku. Prace związane z odbudową rozpoczęły się w 1811 roku.

Budynek gotycko-renesansowy, zniekształcony późniejszymi przebudowami z zatraceniem cech stylowych. Kościół orientowany, murowany z łamanego kamienia wapiennego, uzupełnionego cegłą na zaprawie wapiennej, potynkowany. Bryła budowli zdominowana dwuczłonową wieżą (część dolna czworoboczna, część górna ośmioboczna), przykryta baniastym hełmem. Elewacje jedynie ze schodkowymi gzymsami podkapowanymi poza tym pozbawione dekoracji architektonicznych.

Obiekt utrzymany jest w bardzo dobrym stanie, zarówno sam kościół  jak jego bezpośrednie otoczenie z elementami małej architektury. Bardzo dobrze zachowane jest również cenne zabytkowe wyposażenie. Kościół jak i wyposażenie sprzed XIX objęte jest ścisłą ochroną konserwatorską na podstawie wpisu do rejestru zabytków. Na elewacji zachodniej nad głównym wejściem znajduje się kartusz herbowy z tarczami fundatorów, dawniej pod nim znajdował się drugi kartusz w kształcie poziomego prostokąta o przyokrąglonych narozach i ozdobnej bordiurze. W polu prawdopodobnie znajdowała się inskrypcja lub data budowy.